Van Poesjkin tot Poetin en snel terug

De lezers van deze blog weten dat in de herfst van 2024 de poëziebundel Metro en Mobilisatie van Igor Bobyrev, die in de door oorlog geteisterde stad Donetsk woont, bij Leesmagazijn is verschenen. Ik vertaalde hem uit het Russisch, omdat de poëzie me had geraakt, tezamen met het lot van de auteur (die uit angst voor de mobilisatie en de bommen twee jaar lang zijn appartement niet uitkwam). En ook omdat die dwars ingaat tegen de narratieven van beide strijdende partijen (wat bevrijdend werkt). Bobyrev is namelijk openlijk homoseksueel, noemt Poetin een tiran, maar schetst de burgerbevolking van Donetsk wel als slachtoffer van het Oekraïense regime. Ik geloof dat het door die ambiguïteit komt, dat Vlaamse en Nederlandse poëzierecensenten—als ze überhaupt nog bestaan—in een grote bocht om hem heen zijn gelopen. Ben dan ook blij verrast (en zelfs dankbaar) dat enkele dagen geleden een mooie bespreking werd gepubliceerd door dichter en schrijver Lars Meijer, die iets aan Metro en Mobilisatie gehad lijkt te hebben: “De bundel zet aan tot denken. Hij stelt de lezer voortdurend lastige, ongemakkelijke vragen, en wellicht nog belangrijker, hij weigert te bevestigen wat die ene dichter in P. die avond zei: dat poëzie onbelangrijk zou zijn.”