Fijne bespreking door Johan de Boose van de novelle De Manon Lescaut van Tourdeille, die ik voor Leesmagazijn uit het Russisch vertaalde:
“Er zijn nog onontdekte meesterwerken in de literatuur. Sommige blijven zelfs decennia lang ongepubliceerd in iemands lade liggen, totdat ze eindelijk hun weg vinden naar een lezerspubliek. De Russische oorlogsnovelle De Manon Lescaut van Tourdeille. Kroniek van een liefde is zo’n chef d’oeuvre. De titel is wat omslachtig en schrikt de lezer misschien af, en de ondertitel is te gewoontjes om de lading te dekken, maar één ding staat vast: dit boek mag op de plank staan naast zijn grote voorgangers, geschreven door Anton Tsjechov, Lev Tolstoj en Ivan Toergenev. […]
Vsevolod Petrov heeft al met al een veel interessanter politiek verhaal geschreven door het niet expliciet over politiek te hebben – interessanter, universeler en dus ook tijdlozer dan de politiek correcte heroïsche bombast van Vera Panova of Viktor Nekrasov. Het geniale zit hierin dat deze novelle tegelijk ook een prachtig en ontroerend liefdesverhaal is dat – letterlijk – leest als een trein.”
De volledige recensie, verschenen onder de titel “Verlangen naar zuivering”, kan je lezen op het platform voor literaire kritiek deReactor.
Vsevolod Petrov. De Manon Lescaut van Tourdeille.Kroniek van een liefde. Met een nawoord door Oleg Joerev. Leesmagazijn: 2017. Vertaling uit het Russisch.
‘Soepel vertaald meesterwerk’ – De Tijd
‘Dit boek mag op de plank staan naast zijn grote voorgangers, geschreven door Anton Tsjechov, Lev Tolstoj en Ivan Toergenev’ – Johan de Boose (deReactor)
Je vindt een exemplaar van De Manon Lescaut van Tourdeille in de rekken van de betere boekhandel, of in de webshop van de uitgever (of bij bol.com als je weinig geduld hebt).


Kirill Medvedev begon aan de in Biopolitiek opgenomen gedichten te schrijven in de nasleep van de Arabische Lente, die even de hoop van de Russische activisten deed opflakkeren. Opvallend zijn de zwarte humor en het burleske. De lyrische ‘ik’, die in vorige bundels aan de zijlijn toekeek op het Russische maffiakapitalisme en het bijbehorende consumentisme, ontpopt zich tot een actieve geweldenaar. Het universum van de dichter lijkt grimmiger te worden naarmate Poetin bij zijn onderdanen de duimschroeven aandraait. De Russische criticus Aleksandr Skidan noemde het ‘een voor iedereen toegankelijk, democratisch straattheater, een blamage aan het adres van de sceptici die niet geloven in de haalbaarheid van het project van de zelfkritische, reflexieve en tegelijkertijd populaire linkse cultuur’. Voor deze dichtbundel ontving Medvedev de prestigieuze Andrej Belyj-prijs, waarvan het prijzengeld bestaat uit een roebel, een fles wodka en een appel.