De onderstaande tekst is een Russische vertaling van een gedicht van de (in Litouwen) gevierde Litouwse dichter Marcelijus Martinaitis (1936-2013). In opdracht van het internationaal literatuurfestival Read My World, dat dit jaar gewijd is aan literatuur uit Polen en Oekraïne, ondernam ik een poging om het te vertalen (onrechtstreeks dus, bij gebrek aan kennis van het Litouws).
| Ой, Кукутис, зимы долги,
зябко пламени и стеблю! Где достанешь цепь для тёлки, чтобы к ней привесить землю?
В годы злые было строго, выла дурочка на вербе: нету лога, нету бога и для мертвых нету смерти!
Города побагровели, как зарезанное стадо. И овец секли во гневе – у кого еды не стало.
Как прожить, когда огня нет? Кто луну заманит в невод? Дурочка в колодец глянет – и земля уходит в небо.
От разора, смрада, пыла из воды сбежали рыбки… За грехи, за всё, что было, – били мертвого на рынке. |
Ach Koekoetis, winters duren lang,
vlam en stengel werden vaal! Waar zal je, om de aarde vast te hangen aan het kalf, een ketting halen?
In de kwade jaren was het bot, op een wilg loeide een zottin: er is geen vallei, er is geen god en een dood voor doden evenmin!
Rood kleurden de steden, als een kudde die was geslacht, Ze hadden niets meer om te eten – schapen werden woest versmacht.
Hoe te overleven zonder vuur? Wie luist de maan het sleepnet in? De zottin zal de waterput in turen – en de aarde gaat de hemel in.
Door vernieling, gloed en geur, zijn visjes het water uit gejaagd… Voor de zonden, al het gebeurde, kreeg een dode op een markt slaag. |
Van Poesjkin tot Poetin en snel terug 